Tebbet Suresini Okurken..

Ebu Leheb, Muhammed-i Arabi’yi ‘Resulullah’ olarak tanımamış; atalar dinini, ‘İnsanlar ne der?’i, ‘Koskoca amca küçük yeğenine mi tâbi olacak?’ kuruntusunu aşamamıştı; nefsimiz de, çağı, toplumu, göreneği sünnet-i seniyyenın karşısına çıkarıp. bizi Resul’ün izinde olmadığımız bir hayata sürüklemeye çalışıyor.

Bu bakımdan, Leheb sûresini her okuyuşumuzda, her Ebu Leheb’in ”elleri kurusun; kurudu da” deyişimizde şöyle bir ürpermemiz gerekiyor. O çoğu zaman kıramadığımız, aldandığımız, oyununa geldiğimiz nefsin, bizi götüreceği son durak, Allah korusun, işte o Ebu Leheb’in hali. Ve bu hal hiç de sevimli ve istenilir bir hal olmadığına göre, böylesi bir hale düşmemek için, imanî bir donanıma kavuşmamız; Resul-i Ekrem aleyhissalâtu vesselam ile gelen vahyin sesine kulak kapayarak kendisini ilâhi ve ebedî lânetlere dûçar eden Ebu Leheb’in halinden ders alarak, o Resulun izinde ve o Resulun kısa sûrelerin sınırsız dünyaları getirdiği Kuran adlı İlahî hediyenin rehberliğinde yaşamamız gerekiyor.