Köylüye Okumak

Köye tek kitap girebilmişti: Kur’an.  Ve hayali cennete kanatlandıran birkaç risale. Toprak adamı ancak cehennemden kurtulmak için okur. Kitap cennetin anahtarıdır.

Öğretmen imamın yerini tutamadı, tutamayacaktır. Öğretmen köye neyi getiriyor?   Samimiyetsizliği, köksüzlüğü ve hoppalığı. Köy bir gurbet, bir sürgün, bir Lilluputlar ülkesidir hazret için.

Hazret de köylü için yabancı bir madde, bir düşman, bir nevi casus. Okuyup da ne yapacak köylü.

Refahında bir değişiklik olacak mı?  Hayır.

Kitap hiçbir kapı açmayacak önünde. Bir devlet ki, bütün bir köyün sevgisini kazanan yaşlı din adamını Arapça ezan okuyor diye tartaklayacak kadar şuursuz ve eblehtir. Bütün Hıristiyan dünyanın, tek kelimesini anlamadan, latince dua ettiğini bilmez. Bir devlet ki, kaymakamı, ışıktan korktuğu için imamı tevkif eder. Bir devlet ki, topuna tüfeğine, üniversitesine, matbuatına rağmen kitaptan ve harften korkmaktadır…

KÖYLÜYÜ İNSANLAŞTIRAN, DİNİ.  DİNSİZ KÖYLÜ BİR YABAN DOMUZUDUR.

Yalnız bizde mi?  Hayır, bütün dünyada.  Köylü okumak ister: yasaktır.

Bu memleketin % 70’i okuma bilmez. Ben eminim ki Türk harfleri, gerçekte Türk harfleri Arap harfleridir, değiştirilmeseydi okuma bilenlerin sayısı % 70’e çıkardı.

İkinci kitap hiçbir yankı uyandırmadı.

Cemil Meriç – Jurnal 1