Bilmeyi Menzil Kabul Etmeden Bulmaya Yönelmek

İnsanı insan yapan derdidir azizim, insanın derecesini,derdinin derecesi belirler. Derdi ve tasası süflî emelleri ve umdukları alçak ve adi olanların aziz insan olması,kamil sıfatlara bürünmesi hayallerden bile öte hayaldir.Biz derdimizi ne zaman kaybettik? Ne zaman bu kadar alçakça dertlere,basit fikirlere gömülü kaldık? Bir kaç kuruşa sattığımız hayatımız ne zaman bu kadar daralıp küçüldü de artık ruhumuzun, gideceği ve erişebileceği menzili birkaç köşk ve huri olarak tasarladık ve îmân haline dönüştürdük? Dertlerin küçüklüğü esas dertten uzaklaşmak dermanımızı da, hayallerimizi de, îmân ve aşkımızı da küçülttü. Basit ve âdi bir hevesten farksız sayılabilecek kalıplara ve şekillere dönüştürdü.

Bilmeyi menzil kabul etmeden bulmaya yönelmek, o bulmayla olamaya doğru gitmek,seyrü sülük denilen yolun ta kendisidir.Bildin de bulmadıysak yazık ! Buldun da olmadıysan yazık! Bilmeyi ve bulmayı, olmak için istemediysen-, îmânı ve İslâm’ı ihsana erişmek için vesile görmediysen; ilk defa ‘âmentü’ dediğinde Allah’a karşı muhabbeti içinde hissetmediysen; namaz, oruç, zekât, hac ve Cenâb-ı Hakk ın bütün emirleriyle bu muhabbeti yeşertip diriltmediysen ey insan, senin diğer canlılardan farkın ne? Eğer maksat zikirden ibâret olsaydı… Zikretmeyen hiçbir şey yok. Sende bu idrak ve bu yakınlık sevdası bulunmayınca kulluk tamam olsaydı şeytanın yaptığı secdeler, mahlûkatın yaptığı zikirler arasından sen nasıl seçilebilir, nasıl seçkin bir hale gelebilirdin.

Kaynak:

Fatih Çıtlak-Aşkın Bir Noktası