İnsanlığın Önünde..
Çağdaş müslüman şöyle söylemeliydi, daha doğrusu söyleyebilmeliydi, söylemeye lâyık olmalıydı:
«Ben müslümanım, insanlığın türküsünü söylüyorum. Ademin anlamından bir levhayım. İnsanlığın alnına yazılı kader levhasıyım, hakikat levhasıyım.
Korkunç şüphe ve inkâr sellerinin sürükleyemediğı, yıldırımların, boraların batıramadığı Nuh’un Gemisi benim ru- humdur. Ruhların kurtuluş yuvasıyım.
Put deviren İbrahim, ateşin yakmadığı İbrahim, kurban sunan İbrahim hem maddede, hem de mânada benim atamdır. Ateş bizi tanır.
Denizi yaran Musa benim önderimdir. Su bizi bilir.
Ölüleri dirilten İsa, benim meşalemdir, dirilişin ruhunu anlatan ve aydınlatan hocam ve meşalemdir.
Kim demiş ki günüm geçmiş. Gerçi kaşımızdakilerin hepsinden daha eskiyim, ama ayni zamanda daha yeni, daha çağdaşım. En yeni, en çağdaş benim.
Kur’an mucizesiyle insanlığı haşre .kadar ışıtan, nura gark eden Hazreti Peygamber’in ümmetinden bir erim. Kimin bizden daha üstün bir başı, yol göstericisi vardır?
Hakikat medeniyetinin işçisiyim. Medeniyetin işçisi, kalfası, ustası, mimarı benim. Hangi medeniyet benim medeniyetimle boy ölçüşebilir ?
İslam ülkesinin yurttaşıyım. Onunla parça olmuşum.Bir ağaç gibi köküm onun derinliklerindedir.Kim bizi ondan söküp atabilir? Toprak bizi anlamıştır. Kim topraktan ayağımızı kesebilir?
Islâm Milletinin bir ferdiyim. İslâm şuurunun bir taşı.
İslâm duvarının bir tuğlayısım. Dünya durdukça duracak olan bir surun, bir duvarın bir parçası olarak kalacağım. Hangi rüzgâr, beni bu duvardan, bu surdan koparabilir?
Fazilet Devletinin kılıcı ve kalemiyim. Hangi inkâr silâhı silâhımın önünde, hangi kara kelime sözlerimin önünde durma iddiasında bulunabilir?
Düştüm. Düşmeyi öğrendim. Kim benim kadar düşmenin anlam ve dehşetini bilebilir ?
Kötü düşmeye görsün, bütün kötüler ona yardımcı olur ve ayağa kaldırırlar. Ama iyinin ayağa kaldırıcısı ancak Allah’tır.
Evet, düştüm. Suçum sebebiyle düştüm; Ama müslüman olan beni Allah’ın tekrar ayağa kaldırmasına kim engel olabilir ?
Sezai Karakoç,Sur Yazıları (3)
