O gün hakkın emri şiddetlenip iş büyümeye başlar.
Âyette geçen “sâk” kelimesi, lügatte, topuktan baldıra doğru bacağın incik yerine denir. Bundan ağacın gövdesi gibi herhangi bir şeyin aslına da denir. Burada “Sâk” mutlak olarak zikredilmiş olup herhangi bir şeye nisbet edilmemiştir. Fakat Buhârî, Müslim, Nesaî, İbnü Münzir ve İbnü Merduye, Ebu Saîd (r.a)’den şöyle bir hadis rivayet etmişlerdir: Peygamber (s.a.v) Hazretleri’ni dinledim, şöyle diyordu: “Rabbimiz sâk’ını açar, derhal ona her mümin erkek ve kadın secde eder. Dünyada görsünler ve duysunlar diye secde eden kalır. O da secde etmeye gider, fakat beli tutulur kalır”.
Bu hadiste ise Sâk kelimesi, “onun sâkı” şeklinde zamirle bir tamamlama halinde zikredilmiştir. Bundan başka İshak b. Raheveyh Sened’inde, Taberâni, Darkutni Kitabu’r-rü’yet’inde ve Hakim sahih diye ve İbnü Merduye ve diğerleri de İbnü Mes’ud’dan Hz. Peygamber (s.a.v)’in şöyle buyurduğunu rivayet etmişlerdir: “Allah kıyamet günü insanları toplar ve buluttan gölgeler içerisinde iner de bir seslenici şöyle seslenir: “Ey insanlar! Sizi yaratan, size şekil veren, sizi rızıklandıran Rabbiniz, sizlerden herbir insana dünyada taptığı, kendine veli tanıdığına gitsin.” der. Ve dünyada ilâh tanıdıkları şeyler onlara görünür, şekilleriyle karşılarına dikilirler.
Hz. İsa’ya tapanlara İsa (a.s.)’ın Şeytanı görünür. Uzeyr’e tapanlara da keza, hatta ağaç, odun ve taşa varıncaya kadar herbirinin taptığı kendilerine gösterilir. Müslümanlar da diz çökmüş, göğsüne doğru yaslanmış bir durumda kalır. Onlara da yüce Allah görünür ve kendilerine: “Siz niye herkesin gittiği gibi gitmiyorsunuz? denilir. Onlar, “Bizim, derler, bir Rabbimiz vardır ki henüz görmedik”. O vakit buyurur ki: “Siz Rabbinizi görseniz ne ile tanırsınız?” “Onunla bizim aramızda bir alâmet vardır, görsek onu tanırız.” derler. “O nedir?” buyurur. Derler ki: “Sak’tan açar”.
O vakit Rahman, Sâk’ını açar, müminler hemen secdeye kapanırlar. Münafıklar ise sırtları tabak tabak içlerine şişler saplanmış gibi olur. Bu gibi hadislerde nasıl olduğu kavranamıyacak müteşabih bir anlam vardır ki yüce Allah onu zamanı gelince fiilen bildirecektir. Bizim anlayacağımız: “Sâk’ın açılması” gerçeğin ortaya çıkması, insanlardan dalgınlık perdelerini sıyırarak bir şiddet ve dehşetle, hakkın vereceği hükmün doğru yolda olanlara rahmet ve bâtıl yolda olanlara öfke saçarak görünmeyen âlemden görünen âleme çıkmasını ifade eden ilâhî bir işarettir ki nasıl olacağını şimdi anlatma imkanımız yoktur.
Bu bakımdan burada da gibi bir simge vardır. Fakat müteşabih âyetlere mânâ verme sevdasına düşen birtakım kimseler bunlardan Allah’ı cisim şeklinde gösterme ve onu başka bir varlığa benzetme, yani “Hiçbir şey ona benzemez.” (Şura, 42/11) âyetinin zıddına olarak Allah’ı cisimlere benzetme sevdasına kapılmışlar, gizemci sofilerden birtakımları da, bunun tam aksine bu âyeti dış mânâsına yorumlayarak hakiki olmayan bir görünme anında aynen öyle olacağına inanmışlardır.
Zemahşeri der ki: “Sâk’ı açmak, baldırı açmak tabirleri, durumun şiddeti ve belânın çetinliğini anlatmak için misal olarak verilen sözlerdir. Bunun aslı korku, dehşet ve hezimet anında ve örtülü kadınların kaçarken paçalarını sıvamaları ve o sırada baldırlarını açmaları meselesindendir.”
Fahreddin er-Râzi de şöyle der: Sâk’ın tefsirinde dört ayrı izah şekli vardır:
Birincisi: Şiddettir. İbnü Abbas’a bu âyetin tefsiri sorulduğunda şöyle demiştir: Size Kur’ân’dan bir şey gizli geldiği zaman onu şiirde araştırın. Çünkü şiir Arab’ın Divan’ıdır. Şairin şu sözünü işitmediniz mi?
“Senin kavminin boyunları vurmayı bize gelenek haline getirdi. Savaş, bize, birden bire alevlendi”.
O gam, keder ve sıkıntı günüdür. Mücahid de ibn Abbas’tan bu günün, kıyametin en şiddetli ânı olduğunu rivayet etmiştir. Dilciler bu anlamda birçok beyit rivayet etmişlerdir. Bunlar dilcilerin, “sâk” kelimesinin şiddet mânâsında mecaz olarak kullanılmış olduğunu itiraf etmeleri demektir. Yüce Allah’a hakiki mânâda “sâk” yani bacak isnat etmenin kesin delillerle imkansız olduğu bilindiğinden bunun mecaz olduğu ortaya çıkar.
İkinci görüş: Bu, Ebu Saidi Dariri’nin görüşüdür. Bir şeyin sâk’ı demek, onu ayakta tutan aslı demektir. Yani “durum aslında ortaya çıktığı, açıldığı gün” demektir. Kıyamet günü her şeyin hakikatleri ve asılları ortaya çıkacaktır.
Üçüncü görüş: Cehennem’in sâkı veya Arş’ın sâkı veya korkunç bir meleğin sâkı demektir. Fakat âyet sadece bir sâk’a işaret ediyor. Bunun hangi şeyin sâkı olduğuna lâfızda bir işaret yoktur.
Dördüncüsü: Müşebbihe’nin yani Allah’ı cisme benzetenlerin tercih ettiği görüştür ki, bunlar, “bu âyetten maksat Allah’ın sâkıdır” demişlerdir. Oysa yüce Allah cisme benzemekten yücedir. İbnü Mesud hadisi gibi gelen bazı rivayetleri bir cismin baldırı şeklinde anlamak batıldır ve âyette “sâk” kelimesi belirli değil, belirsizdir.
Hâtim demiştir ki:
“Harbin kardeşi harbe alışıp onunla tanışmış. Savaşçı yiğit kişi, eğer harp onu ısırırsa o da harbi ısırır ve eğer harp paçalarını sıvarsa o da sıvar.”
İbnü Rukayyat da şöyle demiştir:
“O dehşet, ihtiyara oğullarını unutturur ve gözden sakınılan namuslu hanım kızların baldırlarını açtırır.”
Şu halde âyetinin mânâsı, “hakkın emri şiddetlenip iş büyümeye başladığı gün” demektir. Yoksa ne baldır vardır, ne de açma. Nitekim, kolları kesik fakat aynı zamanda cimri olan adam hakkında “eli bağlı” denilir. Oysa ortada ne el vardır, ne de bağ. Bu ancak cimrilik için söylenmiş bir meseledir. Burada Allah’ın insan gibi baldırı olduğu zannına kapılana gelince, bu onun kavrama yetisinin darlığından ve beyan ilmini iyi bilmediğindendir. Onun aldandığı şey İbnü Mesud hadisindeki, “Rahman, sâk’ını açar.” kısmıdır. Oysa bunun mânâsı, “Rahmanın emri şiddetlenip iş büyüdüğü zaman” demektir ki o da kıyamet günü “en büyük feryat” tır.
Bugün hakkında da iki görüş vardır:
Birincisi: Çoğunluğun görüşü. Bugün kıyamet günüdür.
İkincisi: Ebu Müslim’in görüşüdür ki bugün kıyamet günü değil, dünyadadır. Ebu Müslim şöyle der: Bunun kıyamet gününe yorumlanması mümkün değildir. Zira bugünün özellikleri anlatılırken “secdeye çağrılırlar” buyurulmuştur. Oysa kıyamet günü ne tapınma, ne yükümlülük vardır. Bundan maksat, ya kişinin dünyadaki son günüdür. “Melekleri görecekleri gün, o gün müjde yoktur.” (Furkan, 25/22) buyrulduğu üzere melekleri müjdesiz olarak görürler. Sonra insanları görür, vakti gelince namaza çağırırlar kendisi namaza güç yetiremez. Çünkü o vakit “Daha önce iman etmemiş kimseye o gün imanı fayda vermez.”(En’âm, 6/158) buyurulduğu üzere daha önceden îmana gelmemiş bir nefsin o anda îman etmesi fayda sağlamaz.
Yahut da hastalık, kocalık ve acizlik halidir. Oysa “Sağ salim kişiler oldukları halde secdeye çağrılıyorlardı”. O zaman bugün başlarında bulunan dertleri yoktu. İşte ya ölüm sırasında başlarına inip gözleriyle gördükleri o korkunç olayın şiddetinden veya acizlik ve ihtiyarlıktandır. Şu bilinmelidir ki âyetin lafzını, Ebu Müslim’in dediği gibi yorumlamak mümkündür. Fakat onun, “Kıyamet gününe yorumlanması mümkün değildir.” demesi doğru değildir. Çünkü bu secdeye çağırma yükümlülük yoluyla değil, başa vurmak ve utandırmak içindir .Ve secdeye cağrıldıklarında ellerinden güçleri alınacak ve güçleri ile kendilerinin arasına bir set çekilmiş bulunacaktır ki, vaktiyle sağ ve esenlikte iken yaptıkları aşırılık ve kusurdan dolayı kederleri ve pişmanlıkları artsın.
Ebu Hayyan da der ki: Sâk’ın açılması, olayın şiddetinden ve gittikçe büyümesinden kinayedir. Mücahid şöyle demiştir: Bu şiddet, kıyametin ilk saati olup en kötüsüdür. Hadiste gelen “O gün baldır onlara açılır.” ifadesi de yine o günkü şiddete yorumlanır. Bu Arap dilinde yaygın bir mecazdır. Hâtim’in az önce geçen beytinden başka, bir diğer şair şöyle der:
“Baldırını açan, kıpkırmızı, etleri ta dibinden yontan bir senede nefsime, nefsimin korkusuna ve atların yiyeceklerine saldırmalarına şaştım.”
Diğer bir şair de şöyle der:
“Paçasını sıvadı, saldırın. Harp size ciddileşti, siz de ciddileşin.”
Bir başka şair ise şöyle der:
“Devamlı bir kötülüğün kızıştığı ve harbin bizimle bir ayak üzerine dikildiği zamanın önünde sabredin, dayanın.”
Bir şair de demiştir ki:
“Savaş onlara paçasını sıvadı ve kötülükten bârihler ortaya çıktı.” Bârih, avcının sağında görünüp de soluna doğru geçen ava denir ki Arap bunu uğursuzluk sayardı. Burada “bevârih” yerine rivayeti de vardır ki, “açık” demektir.
İbnü Abbas demiştir ki demek, demektir. Ebu Übeyde de demiştir ki: Bu kelime, şiddet mânâsını ifade etmede kullanılır. “Çemrendi” yani kol, etek ve paçasını sıvadı mânâsına denir. Bundan dolayı Arap kıtlık senesine “bu sene paçalarını sıvadı” der. “Sâk” kelimesinin belirsiz olarak getirilmesi de Zemahşerî’nin dediği gibi, alışılıp bilinen bir şiddetin dışında, bilinmeyen bir durumu göstermek içindir. “O çağırıcının, görülmemiş dehşetli bir şeye çağıracağı gün”(Kamer, 54/6) âyetinde olduğu gibi, “pek şiddetli korkunç bir durumun olacağı gün” denilmiş gibidir.
Bunlardan sonra biz de şunu kaydedelim ki:
Birincisi, herhangi bir isim tamlamasının asıl mânâsı, bir şeyin diğer bir şeye ait olduğunu göstermektir. Burada tamlanan ile tamlayan arasında, bir bütün ile onun bir parçası arasındaki bir oranın varlığı gerekmez. Bu oranın özelliği, tamlanan ile tamlayanın durumuna göre ortaya çıkar. Onun için “Hiçbir şey onun benzeri olamaz.”(Şura, 42/11) vasfını taşıyan yüce Allah’a nisbet edilen herhangi bir şeyde el, ayak, baldır, ev, ruh gibi bir benzetmeyi andırsın veya andırmasın, bunların hiçbirinde tamlayanın tamlananın parçası olduğu anlamını çıkarmaya çalışmak doğru olmaz. Mesela “Allah’ın eli” tamlamasında, el’in Allah’ın bir parçası olduğu anlamını çıkarmak doğru olmaz. Zira yüce Allah cüzlere ve parçalara ayrılmaktan uzak bir tek varlıktır.
İkinci olarak, âyetin açıklanmasına delil olarak getirilen şiirlerde geçen “teşmir-i sâk” ile “keşf-i sâk” açıklamış oldukları gibi hakikat ve mecaz da aynı kaynaktan ve aynı mânâda olmakla birlikte, biz bunların aralarında, kullanılış şekillerine göre biraz bir fark da hissediyoruz. Teşmir-i sâk, paçayı sıvamak veya çemremek, yerine göre toplanmak, hazırlanmak, sakıncalı bir şeyden korunarak ciddiyet ve özenle işe sıvanmak, şiddet göstermek anlamlarını ifade ettiği gibi, “keşf-i sâk, veya “keşf an sâk” örtülü bir hakikatin içerden dışarıya, aşağıdan yukarıya doğru bir uçtan kendini açık bir şekilde göze veya kalp gözüne göstermesi, kendini tanıtması anlamını ifade eder.
Kuşkusuz bu, idrakin açıklığında bir şiddet ve heyecanın varlığını hissettirir. Fakat bu şiddetin bir korku veya arzu, bir güç veya zayıflık, bir elem veya lezzet ifade etmesi, ortaya çıkan bu hakikatin özelliği ile onu idrak edenlerin ona olan ilgilerine bağlıdır. “Harp baldırını açtı” ve “falan kahraman baldırını açıverdi” denilmekle “zafer baldırını açtı”, “murat bir uçtan kendini gösterdi”, “canân baldırını açıverdi” denilmesi arasında açıklık açısından bir fark olmaz ise de, ifade ettikleri etki ve heyecan açısından fark vardır. Onun için Neml sûresinde “Belkıs baldırını açtı”(Neml, 27/44) buyrulduğu şekilde Belkıs’ın baldırını açması onun gücünü değil, zayıflık ve kusurunu anlatmıştı.
Keşşaf’ın kısaca yapılan açıklamasında bu iki yöne de işaret vardır. Bir de Alûsî’nin naklettiği üzere Abd b. Humeyd’in rivayet ettiğine göre Rebi b. Enes demiştir ki: O gün örtünün kaldırılacağı, perdenin açılacağı gündür. Beyhakî de İbnü Abbas’tan, “Durumun anlaşılacağı, amellerin ortaya çıkacağı gündür.” diye rivayet etmiştir.
Said b. Cübeyr bu âyette “sâk” kelimesinin yüce Allah’a nisbet edilmesini kabul etmemiş ve bu âyetin mânâsı sorulduğunda şiddetle öfkelenip şöyle demiştir: “Birtakım kişiler, yüce Alah kendi baldırını açar zannediyorlar. Oysa yüce Allah şiddetli durumu açıp ortaya çıkarır.” O halde hadisi de bu şekilde anlamak gerekir.
İşte bu sunduğumuz sebeplerden dolayı biz burada, âyet-i kerimesinde “keşf-i sâk” tabirinden, müslümanın imanıyla beklediği ve suçlunun kaçındığı hakkın veya hak hükmün görünmeyen âlemden görünen âleme kendini bir uçtan göstermeye başlaması mânâsını anladığımız gibi, bunun ortaya çıkardığı şiddet ve dehşet içinde de suçlulara sırf elem olan korkunç bir kahroluş ve ezilme, müslümanlara da aynı korkunç olay içinde murat kapısını açan albenili bir heves ve yücelik heyecanı seziyoruz. Çünkü suçluların bütün ortaklarıyla beraber topuna şiddetli bir tehdit ve uyarı olan bu âyet, müslümanlara bir vaad ve müjde olmak üzere Peygamber’e hitap edilirken söylenmiştir. “gelsinler” emri, (gün) sözüyle ilgilidir. Yani “o gün gelsinler” demektir. “hatırla” gibi, metinde söylenmemiş olan bir fiille veya daha sonra gelecek olan “onları saracak” fiili ile alâkalı da olabilir.
Buna göre mânâyı şöyle özetleyebiliriz: Gelsinler, yahut haber ver ki gelecekler, o kıyamet günü ki şimdi bakışlardan gizli olan hakkın hükmü görünmeye, hakikat perdesi aşağıdan yukarıya açılmaya, müslümanların arzu ettiği, suçlulara ise düşüklük ve felaket olan gaye bir uçtan kendini göstermeye başlayacak. Ve secdeye çağrılacaklar. Hakka boyun eğmek istemeyen, istedikleri gibi hüküm verip fenalıktan korunmayan, istedikleri gibi yaşamayı arzu eden o suçlular, inkârcılar, ortaklarıyla beraber birer birer veya alay alay, “Kalkın bakalım vaktiyle tanımadığınız hakkın emrine boyun eğin, teslim olun, tam bir hürmet ve saygıyla secdeye kapanın, yüzlerinizi yere koyun, haddinizi anlayın.” diye zelil etmek ve kınamak için çağrılacaklar. O zaman secdeye kapanmak için can atacaklar fakat güçleri yetmeyecek.
Elmalılı Hamdi Yazır – Kuran-ı Kerim Tefsiri
